مقایسه رفتارهای خودگردان جامعه پسند در کودکان تیزهوش، عادی و نابینا

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه رفتارهای خودگردان مردم پسند در کودکان تیزهوش، عادی و نابینا بود. گروه نمونه، مشتمل بر 184 کودک در مقطع ابتدایی (32 کودک نابینا، 75 کودک تیزهوش و 77 کودک عادی) با میانگین سنی 11 سال و 8 ماه بود که از مدارس ابتدایی ناحیه یک آموزش و پرورش شهرستان شیراز به طور تصادفی انتخاب شدند. به منظور بررسی استدلالهای کودکان در رفتارهای جامعه پسند، از پرسشنامه استدلال رفتارهای خودگردان جامعه پسند استفاده گردید. از طریق این پرسشنامه انگیزه کودکان در رفتارهای جامعه پسند مقایسه می گردد. روایی سازه ای پرسشنامه، از طریق همبستگی آن با پرسشنامه روابط دوستانه خودگردان 0.65 بدست آمد و اعتبار آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 0.84 و با استفاده از روش دوباره سنجی 0.8 بدست آمد. نتایج نشان داد که هر سه گروه از کودکان در رفتارهای جامعه پسند انگیزه بیرونی دارند. به عبارت دیگر، کودکان در بروز این گونه رفتارها تحت تاثیر عوامل محیطی و بیرونی می باشند و هنوز بر اساس انگیزه همانندسازی شده عمل نمی کنند. لیکن از لحاظ میزان انگیزه بیرونی بین کودکان براساس شرایط تحصیلی (تیزهوش، عادی و نابینا) تفاوت معناداری وجود دارد. بدین ترتیب که کودکان عادی، بیرونی تر از کودکان نابینا و کودکان نابینا، بیرونی تر از کودکان تیزهوش بودند. استفاده از آزمون تی تفاوت معناداری بین دختران و پسران بدست نداد. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که از بین متغیرهای شغل پدر، تحصیلات پدر، شغل مادر و تحصیلات مادر، سن و جنس، تنها تحصیلات مادر و پدر پیش بینی کننده رفتار جامعه پسند در کودکان می باشند.