تحلیل نمودهای اسطوره‎ای در رمان های معاصر فارسی از سال 1340 تا 1357 با تاکید بر رمان سووشون

بازتاب اسطوره در داستان‎های معاصر فارسی الهام بخش و موجد انسجام ساختاری حس نوستالژیک و انتقال بن مایه و تصاویر اسطوره ای زمینه ساز پیوند رمان با میراث ارزشمند گذشته است؛ بدین ترتیب ظهور اساطیر در داستان‎های معاصر فارسی و نقش آن در غنای این آثار اهمیتی ویژه دارد. درون مایه داستان های فارسی از دوره مشروطه به بعد، عمدتا مباحث تاریخی و اجتماعی همراه با نگاهی پررنگ به جنبه های اسطوره ای بوده است؛ اما کودتای 28 مرداد و سرکوب نهضت مردمی ملی شدن صنعت نفت در فضای یاس آلود و منفعل ناشی از آن، و روی آوری به اسطوره و بازتاب آن در ادبیات داستانی فارسی نقطه عطفی در خلق رمان های اسطوره ای فارسی گردید. در این مقاله، سیر انعکاس روایت اسطوره ای در برخی داستان های معاصر فارسی در دهه چهل و پنجاه با تاکید بر رمان سووشون بررسی و تحلیل شده است. روایت اسطوره ای در دوره مورد بررسی بیشتر منعطف به رمان های تاریخی بوده است؛ زیرا غلبه احساس شکست و سرخوردگی ناشی از سقوط دولت مصدق و ایجاد فضای خفقان‎آور، رمان نویسان را به انعکاس گسترده اساطیر و استفاده از زبان نمادین آن ها در داستان کشاند. روایت‎های اسطوره ای ملی در دوره مورد بررسی بیشتر معطوف به روایت های شاهنامه است.