اثر خانواده گرایی بر خودکم بینی، انگیزش تحصیلی و عزت نفس با میانجیگری رابطه ی مادر- دختر

هدف این تحقیق بررسی نقش واسطه ای رابطه ی مادر- دختر در رابطه ی بین خانواده گرایی با خودکم بینی، انگیزش تحصیلی، عزت نفس دانش آموزان متوسطه اول و دوم شهرستان مسجدسلیمان بود. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر متوسطه اول و دوم شهرستان مسجدسلیمان بودند که از بین آن ها، 250 نفر به شیوه ی نمونه گیری تصادفی چندمرحلهای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، مقیاس خانواده گرایی نگرشی، مقیاس انگیزش تحصیلی، مقیاس عزت نفس روزنبرگ و مقیاس رابطه والد-فرزند بودند. برای تحلیل داده ها از معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین خانواده گرایی با انگیزش تحصیلی، عزت نفس و رابطه ی مادر- دختر رابطه ی مثبت و معنادار و بین خانواده گرایی با خودکم بینی رابطه ی منفی و معنادار وجود دارد. پس از حذف دو مسیر غیرمعنادار، مدل نهایی برازندگی مناسبی را نشان داد. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که خانواده گرایی هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم و از طریق رابطه مادر-دختر بر انگیزش تحصیلی اثر مثبت و معنادار داشت. همچنین خانواده گرایی از طریق رابطه مادر-دختر ارتباط اثرغیرمستقیمی بر عزت نفس و خودکم بینی داشت. زندگی با ارزش های خانوادگی و ارجح قرار دادن خانواده بر خود فرد می تواند باعث ایجاد احساس تعلق شود. ارزش های خانوادگی شامل روابط نزدیک با اعضای خانواده گسترده، ابراز عشق و علاقه، نصیحت شنوی از اعضای خانواده در موقعیت های دشوار، مسئولیت پذیری و مشارکت فکری در زمان تصمیم گیری ها می تواند کیفیت تعاملات خانوادگی به خصوص رابطه مادر را تسهیل کند. این روند می تواند مبنای سلامت روان و سایر موفقیت های دانش آموزان باشد.