اثر شش هفته تمرین عملکردی همراه با محدودیت جریان خون بر نسبت مایواستاتین به فولیستاتین و آمادگی بدنی مردان سالمند

سالمندی با کاهش توده عضلانی همراه است و مشخص شده فعالیت بدنی می تواند با آن مقابله کند. لذا بررسی تاثیرات تمرینات عملکردی با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر نسبت مایواستاتین به فولیستاتین و شاخص های آمادگی بدنی مردان سالمند هدف پژوهش حاضر بود.  

30 مرد سالمند سالم(8/3±7/68 سال، شاخص توده ی بدنی 1/2±6/25) به صورت تصادفی در دو گروه تجربی تمرین عملکردی(FT) و تمرین عملکردی با محدودیت جریان خون(FBFR) و یک گروه کنترل(C) قرار گرفتند. یازده تمرین عملکردی با تاکید بر قابلیت های حرکتی، 3 روز درهفته، به مدت 6 هفته، با 30 الی 40 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. کاف بادی با فشار 110 و 70 درصد فشار انسداد شریانی برای پایین تنه و بالاتنه به ترتیب استفاده شد و هر دو هفته، فشار آن 10 درصد افزایش یافت. قبل و پس از اتمام پروتکل، علاوه بر خون گیری، یک مجموعه آزمون برای تعیین سطح آمادگی از آزمودنی ها بعمل آمد. برای بررسی متغیرها از آزمون تحلیل کوواریانس و تی زوجی استفاده شد.

در مقایسه با گروه کنترل، بهبود معنی دار در قدرت، تعادل ایستا و پویا پس از شش هفته تمرین در دو گروه تجربی مشاهده شد(001/0p=). اختلاف معناداری بین دو گروه تجربی در این شاخص ها مشاهده نشد. بدنبال انجام پروتکل تحقیق، غلظت مایواستاتین و  فولیستاتین در دوگروه تجربی به ترتیب کاهش و افزایش یافت. نسبت فولیستاتین به مایواستاتین تنها در گروه FBFR اختلاف معنی دار با گروه کنترل داشت(05/0p<).

سازگاری های عصبی تمرینات عملکردی موجب بهبود معنی داری شاخص های امادگی بدنی شده است و اضافه نمودن BFR به این تمرینات در کوتاه مدت، تنها تاثیرات اندکی در متغیرهای بیوشیمیایی ایجاد می کند.