نقش فلزات در بیماری های تحلیل برنده عصبی سیستم عصبی مرکزی

فلزات به عنوان اجزاء جدایی ناپذیر پوسته زمین، آب، هوا و انواع اکوسیستم ها همواره ماهیت خود را به اثبات رسانده اند. فلزات کمیاب معمولا به عنوان کوفاکتور آنزیم ها و برای تنظیم عملکرد سلول ها عمل می کنند. انباشته شدن فلزات در مغز بیانگر نقش مهم این مواد در سیستم عصبی می باشد. کمبود این فلزات با انواع بیماری های عصبی همراه است. به عبارت دیگر افزایش سطوح فلزات ممکن است حوادث داخل سلولی مضر مختلف، از جمله استرس اکسیداتیو، اختلال در میتوکندری، قطعه قطعه شدن DNA، تاخوردگی اشتباه پروتئین، استرس شبکه آندوپلاسمی، اختلال در نظم اتوفاژی و فعال شدن القاء آپوپتوز را به همراه داشته باشد. تا به امروز، عوارض ناشی از اختلال فلزات با بیماری های متعدد در انسان همانند بیماری آلزایمر، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، اختلالات طیف اوتیسم، بیماری گیلن باره، سندرم جنگ خلیج فارس، بیماری هانتینگتون، مالتیپل اسکلروز، بیماری پارکینسون و بیماری ویلسون گزارش شده است. نقش برخی از این یون های فلزی به ویژه در عملکرد مغز مهم است و منجر به معرفی اصطلاح متالونوروشیمی به منظور توصیف مطالعه یون های فلزی در سیستم عصبی در سطح مولکولی گردیده است.

فلزات متعدد در تنظیم فرایندهای حیاتی سلول های عصبی نقش مهمی دارند. کمبود و یا افزایش سطح هر کدام از این فلزات تاثیرات مضری بر روی سیستم عصبی انسان دارد که ممکن است بیماری های تخریب کننده سیستم عصبی را به دنبال داشته باشد.