راهکارهای حفظ تعادل در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر و ورزشکاران سالم حین ایستادن تک پا

اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده اند، به بی ثباتی مزمن مچ پا مبتلا می شوند. با وجود این، بعضی از افراد با این آسیب به خوبی سازگار می شوند (افراد گروه کوپر) و بی ثباتی مزمن مچ پا را تجربه نمی کنند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درگیر در راهکارهایحفظ تعادل حین ایستادن تک پا بین ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر و سالم است. 13 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا، 10 ورزشکار کوپر و 11 ورزشکار سالم در این تحقیق مشارکت داشتند. هر شرکت کننده به مدت 20 ثانیه تعادل تک پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می کرد و فعالیت الکتریکی عضلات با دستگاه الکترومیوگرافی در این مدت ثبت می شد. نتایج نشان داد که فعالیت افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا در مقایسه با افراد سالم در عضلات دوقلو داخلی و راست رانی (p≤0/05)، در مقایسه با گروه کوپر کاهش یافت که فعالیت عضلات درشت نی قدامی، دوقلو داخلی و راست شکمی (p≤0/05) آنها کاهش یافته بود. افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا کاهش فعالیت عضلات ناحیه دیستال و پروگزیمال را در طول ایستادن تک پا نشان دادند و نمی توان با قطعیت بیان کرد که کدام راهکار در این افراد بیشتر در حفظ تعادل در حالت ایستادن تک پا نقش دارد.