تبیین فرایند تشخیصی واژینیسموس: یک مطالعه تحلیل محتوا

اجماع 150 ساله روی معیارهای تشخیصی بالینی درد، انقباض و اسپاسم برای تشخیص واژینسموس مورد سوال قرار گرفته است. این مطالعه با هدف فهم چگونگی تشخیص واژینیسموس در زنان مبتلا صورت گرفت.

مطالعه حاضر با رویکرد کیفی و از نوع تحلیل محتوای قراردادی در سال 94-93 انجام شد. تعداد 33 نفر شامل20 نفر از گروه بیماران و 13 نفر از گروه تشخیص دهنده بالینی (متخصص زنان، ماما و روانشناس بالینی) به روش نمونه گیری هدفمند و نظری در مطب، مراکز و کلینیک های سلامت خانواده و جنسی شهرهای تهران و کرج مورد مصاحبه نیمه ساختاری قرار گرفتند.

از تحلیل داده ها دو مضمون «اختلال درک شده در برقراری رابطه زناشویی» با زیرمضامین رنج جسمی و ناتوانی در برقراری ارتباط جنسی و آزردگی و آسیب های روانی- عاطفی و «مهارت و دانش کاربردی تشخیص‫دهنده» با زیرمضمون‫های تعامل رفتاری ناشی از شرایط تشخیصی و معیارهای تشخیصی درمانگر به دست آمد.

نتایج نشان داد که درمانگر می بایست بر اساس آنچه که به عنوان دانش خود از بیماری واژینیسموس آموخته بتواند با مهارت، معیارهای بالینی تشخیصی واژینیسموس همانند اسپاسم و انقباض و درد را مشاهده و کشف نماید و بعد از ایجاد شک به تشخیص واژینیسموس در مرحله بعد با واکاوی ماهرانه چگونگی وضعیت رابطه زناشویی بیمار و کشف ابعاد رنج جسمی و ناتوانی بیمار در برقراری رابطه جنسی و آزردگی و آسیب های روحی و روانی ناشی از آن به تشخیص واژینیسموس، مهر تایید بزند. برای تشخیص قطعی و صحیح واژینیمسوس در گام نخست انجام معاینه ژنیکولوژی برای کشف شاخص های بالینی و در گام دوم واکاوی ماهرانه کیفیت روابط زناشویی زوجین توصیه می شود.