حق حضانت فرزند، از شیرخوارگی تا رشد

حق حضانت فرزند، از مسایل مهم فقهی است که با اختلاف بدوی روایات روبه رو است. این اختلاف، خصوصا درباره حضانت فرزند بعد از پایان دوران شیرخوارگی تا سن هفت سالگی، منشا شکل گیری فتاوای متعددی شده است که باورمندان به هر یک، دیدگاه خود را برگرفته از ظاهر روایات می دانند. در این مقاله، علاوه بر بررسی و نقد این دیدگاه ها، با تکیه بر فهم عرفی از خطابات شارع و تبیین دقیق روایات مساله، این دیدگاه تقویت شده است که بعد از طلاق والدین، اولویت حضانت فرزند، اعم از دختر و پسر، تا هفت سالگی از آن مادر است؛ اهمیت این دیدگاه از آن روست که بر خلاف دیدگاه مشهور بوده و در عین حال، منطبق با ظواهر ادله است. شرایط صاحب حق حضانت و تعیین آن در سایر مقاطع سنی فرزند و هم چنین الزامی یا غیر الزامی بودن حق حضانت نیز در این مقاله پیگیری و تبیین شده است.