دانشگاه و صنعت: از روابط پیمانکاری تا شراکت استراتژیک؛ ارائه مدل نقش های راهبردی در روابط دانشگاه و جامعه

شکل گیری تعاملات پایدار میان دانشگاه و صنعت همواره از دغدغه های نظام آموزش عالی بوده است. با این حال، این تعاملات همواره به دلایل مختلف با چالش مواجه بوده است. دلایل این امر را می توان ناشی از نوع نگرش ها به نقش دانشگاه در تعامل با صنعت، شکل نگرفتن تعاملات راهبردی مبتنی بر ارزش افزایی مشترک با صنعت و شکل نگرفتن سازوکارهای کارآمد مبتنی بر این نقش ها دانست. پژوهش حاضر با هدف آسیب شناسی و دستیابی به الگویی برای راهبری ارتباطات بین دانشگاه و صنعت انجام شد. روش پژوهش کیفی و استراتژی آن پدیدارشناسی بود. با بهره گیری از روش نمونه گیری هدفمند، با خبرگان شامل اعضای هییت علمی فعال در طرح های برون دانشگاهی و نیز مدیران صنایع و سازمان ها در شهر مشهد مصاحبه شد. نتایج به دست آمده از چند مرحله کدگذاری، ارایه دهنده مدلی مشتمل بر چهار نوع نقش از طرف دانشگاه در ارتباط با صنعت و جامعه است. یافته ها نشان داد که دانشگاه در تعاملات خود با صنعت و جامعه به ترتیب و در درجات بلوغ بالاتر می تواند نقش های دانشگاه در نقش پیمانکار، دانشگاه در نقش مرکز دانش و فناوری، دانشگاه در نقش موسسه هاب و دانشگاه در نقش شریک راهبردی را ایفا کند. در این مطالعه نقش های یادشده تبیین و سازوکارهای مرتبط با هر کدام ارایه شده است.