کارکرد های قاعده وجوب بالذات در قلمرو مسائل کلامی

قاعده «وجوب بالذات» که از آن می توان با نام قاعده «وجوب وجود» نیز یاد کرد، به جهت نقشی که در اثبات اصول و مبانی اعتقادی دین اسلام دارد، یکی از مهم ترین قواعد دانش کلام محسوب می گردد. تحقیق در گستره کارآمدی این قاعده در قلمرو مباحث کلامی نشان خواهد داد که در اثبات چه مسایلی از مباحث علم کلام کارآیی دارد و متکلمان امامیه در اثبات آموزه های اعتقادی به چه میزان از آن بهره برده اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای و با رویکرد تحلیلی به طور مفصل کاربست های مختلف قاعده وجوب بالذات را در تراث مهم کلامی امامیه مورد کنکاش و مداقه قرار داده و روشن ساخته است که این قاعده در اثبات صفات ثبوتیه و سلبیه خدای متعال کارآیی دارد و دانشمندان علم کلام در مذهب امامیه از قاعده مذکور، در مبحث توحید و شاخه های مربوط به آن بهره های وافری برده اند.