تبیین مدل مفهومی ارزش‎آفرینی بافت‎های تاریخی با رویکرد رقابت‎پذیری شهری

بافت‎ها و ابنیه تاریخی با برخورداری از ارزش‎های ذاتی و ابزاری متعدد، در زمره سرمایه‎های فرهنگی مکان هستند که در عصر جهانی شدن می‎توانند به عنوان یکی از عناصر شاخص در ایجاد مزیت رقابتی جوامع ایفای نقش کنند و سهم تاثیرگذاری بر جذابیت شهر داشته باشند؛ بدین سبب حفاظت از آنها با رویکرد بازآفرینی همگام با رویکردهای توسعه شهری، از ضرورت‎های برنامه‎های شهری است. این پژوهش با نگاه دارایی‎مبنا به بافت تاریخی، به دنبال یک مدل مفهومی از ارتباط مقوله‎هایی است که در فرایند بازآفرینی، باعث می شود تا بافت، توانایی ایجاد ارزش و کسب ویژگی‎های مزیت رقابتی شهر را به دست آورد. برای حصول به این هدف، از روش تحلیل کیفی تماتیک بهره گرفته شده است تا با استخراج مفاهیم از متون، مقوله‎بندی، سازماندهی و الگوسازی موضوعی، ارتباط بین مفاهیم تدقیق شود و با روش زاویه‎بندی تحلیلی، اعتمادپذیری مدل ارزیابی گردید. مدل مفهومی پژوهش نشان می‎دهد هدف محوری بازآفرینی با رویکرد رقابت‎پذیری شهری مبتنی بر ارزش‎آفرینی منحصر به فرد است که راهبرد دستیابی به آن، برندسازی شهری با دو رویکرد هم زمان اجتماع محوری و بازارمحوری است و ابزار مناسب آن، برخورداری نسبی از سرمایه های شهری اعم از سرمایه اقتصادی، کالبدی، طبیعی، انسانی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، ساختاری و نمادین به انضمام خلاقیت می‎باشد. در تجدید ساختار اجتماعی، اقتصادی و کالبدی بافت، حصول به مزیت رقابتی شهر، دستیابی به سرمایه خلاق و ایجاد تمایز در تصویر ذهنی ذی‎نفعان براساس هویت رقابتی مکان نسبت به سایر مکان‎ها از تعامل دو به دو و هماهنگ سرمایه‎های شهری، خلاقیت و برندسازی شهری به‎دست می‎آید.