مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب اجتماعی و خودکارآمدی والدگری در زنان سرپرست خانوار شهرستان ساری

زنان سرپرست خانوار در معرض آسیب های روانشناختی و اجتماعی متعدد قرار دارند. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب اجتماعی و خودکارآمدی والدگری در زنان سرپرست خانوار با نشانه های اضطراب اجتماعی انجام شد.

این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به کلینیک مددکاری اجتماعی باران و نوید شهرستان ساری در سال 1398 بودند که 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه های آزمایش تحت واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های خود کارآمدی والدگری دومکا و همکاران ومقیاساضطراب اجتماعی جرابک بود. داده ها توسط روش تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.

نتایج نشان داد واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری با اثر بین گروهی (000/0p=، 69/19F=)، درون گروهی (002/0 p=، 25/8F=)، اثر تعاملی بین گروهی و درون گروهی (000/0 p=، 84/12F=) و در اضطراب اجتماعی با اثر بین گروهی (000/0p=، 46/16F=)، درون گروهی (000/0p=، 19/29F=) و اثر تعاملی بین گروهی و درون گروهی (000/0p=، 21/15F=) موثر است.

واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می توانند بر بهبود خودکارآمدی والدگری و اضطراب اجتماعی در زنان سرپرست خانوار با نشانه های اضطراب اجتماعی موثر واقع شوند و تفاوتی بین آن ها از این جهت وجود ندارد.