بررسی تاثیر نانوامولسیون اسانس ترخون بر بیان ژن های حدت اشرشیاکلی انتروهموراژیک

اشرشیاکلی O157:H7  انتروهموراژیک از مهمترین و شایع ترین پاتوژن های غذایی در سراسر دنیاست که در حال کسب مقاومت در برابر برخی ترکیبات ضدمیکربی سنتزی رایج می باشد. هدف از این پژوهش تعیین حداقل غلظت مهار کنندگی (MIC) و حداقل غلظت باکتری کشی  (MBC)نانو امولسیون اسانس ترخون (Artemisia dracunculus) برای سویه انتروهموراژیک اشرشیاکلی و سپس تاثیر غلظت های تحت MIC آن  بر نرخ رشد و بیان ژن های حدت  stx1) و (stx2 بود. نانوامولسیون اسانس ترخون به روش فراصوت تهیه و اندازه قطرات و پتانسیل زتای آن تعیین شد. MIC و MBC اسانس و نانوامولسیون با استفاده از روش میکرودایلوشن براث تعیین شد. میزان رشد و بیان ژن های stx1A و stx2A در اشرشیاکلی پس از تیمار با غلظت های مختلف تحت MIC بررسی شد. استراگول به عنوان اصلی ترین ماده تشکیل دهنده اسانس شناسایی شد. قطر ذرات نانوامولسیون به طور متوسط ​​50 نانومتر و پتانسیل زتا 30- میلی ولت بود. مقادیر MIC اسانس و نانوامولسیون، به ترتیب، 11/0± 58/0 و 07/0± 33/0میلی گرم در میلی لیتر و MBC معادل، به ترتیب، 20/0± 65/0 و 15/0± 38/0میلی گرم در میلی لیتر به دست آمد. نانوامولسیون نسبت به اسانس خالص دارای اثر مهارکنندگی بیشتری در برابر رشد باکتری بود. در پایان دوره 72 ساعته، تیمار با نانوامولسیون در غلظت 75 درصد MIC منجر به کاهش نسخه برداری از stx1A و stx2A به ترتیب برابر 75/3 و 10/4 برابر گردید در حالی که در غلظت 75 درصد MIC اسانس، میزان نسخه برداری از stx1 و stx2 در مقایسه با شاهد به ترتیب 91/1 و 02/2 برابر کاهش یافت. بیشتر بودن فعالیت مهارکنندگی نانوامولسیون اسانس ترخون در مقایسه با اسانس خالص در برابر رشد و تولید شیگاتوکسین اشرشیاکلی پتانسیل آن را برای کاربرد به عنوان نگهدارنده خوراکی طبیعی و نیز راه حلی جهت مشکل جهانی ظهور میکرب های مقاوم به آنتی بیوتیک نشان می دهد.