در باب بوطیقای حضور

نشانه شناسی همچون پدیدارشناسی، توجه شاعران به آشکارگی آغازین جهان و واژه ها را مورد مطالعه قرار می دهد. در شعر مدرن و معاصر، تشکیل معنا، رابطه تنگاتنگی با حضور حسی دارد. بوطیقای تن، شیوه منحصر به فرد شاعر در درنظر گرفتن خود، و همچنین درنظر گرفتن جهان را ترسیم می نماید. شاعر با حضور تن خود در جهان زندگی می کند: حضوری دوچندان، به این مفهوم که این حضور نه تنها رابطه ای تمام و کمال با خود شاعر را می سازد بلکه رابطه با دیگری را نیز شامل می شود. این پژوهش قصد دارد دیدگاه تعدادی از شاعران، اندیشمندان شعر و نشانه شناس را تشریح نماید که با الهام از پدیدارشناسی، کار شاعرانه را به عنوان تلاشی برای حضور، تحلیل می نمایند. همسو با نظریات لندوسکی، نشانه شناسی که در این پژوهش به آن می پردازیم - یعنی نشانه شناسی گفتمان در عمل - در ژرفا چیزی شبیه به بوطیقای حضور خواهد بود. همچنین بررسی خواهیم کرد که چگونه شعر ، زبان شاعرانه ، محصول تجربه ی حسی تن ادراکی است ، یعنی تنی که با جهان پیرامون خود رابطه ی حسی دارد. از دیدگاه ما، حضور در یک رابطه ی تنگاتنگ با معنا و حس تعریف می شود. دستاورد این پژوهش برساخت پیوستگی نشانه شناسی و پدیدارشناسی پیرامون مقوله های حضور و آشکارگی کلامی است.