فناوری های سنجش آنتی بادی علیه گیرنده تیروتروپین از گذشته تا حال

اتو آنتی بادی علیه گیرنده تیروتروپین (TSH-R) عامل اصلی بیماری گریوز و تظاهرات برون تیروییدی آن مانند افتالموپاتی و درماتوپاتی می باشد. این آنتی بادی ها با نام عمومیTRAbs ، مجموعه ای از آنتی بادی ها با عملکرد متفاوت، شامل آنتی بادی های تحریک کننده گیرنده TSH (TSAbs)، آنتی بادی های مسدودکننده گیرندهTSH  (TBAbs) و آنتی بادی های خنثی می باشند. برای سنجش میزان TRAbs فارغ از عملکرد، آزمون های سنجش ایمنی به روش اتصال رقابتی استفاده می شوند. این روش مبتنی بر توانایی TRAbs موجود در نمونه زیستی بیماران برای رقابت و جلوگیری از اتصال لیگاند (TSH یا آنتی بادی مونوکلونال علیه TSH-R) به گیرنده است. از آنجایی که TSAbs و TBAbs دارای اپی توپ های مشترک هم پوشان با محل اتصال TSH به گیرنده هستند، با روش های اتصال رقابتی قابل تمایز از یکدیگر نیستند. در مقابل اگر هدف بررسی عملکرد آنتی بادی و تمایز بین TSAbs و TBAbs باشد از روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول استفاده می شود. اساس این روش استفاده از سلول های زنده برای تشخیص افتراقیTSAbs  و TBAbs بر اساس افزایش و کاهشcAMP  داخل سلولی است. با توجه به نقش پاتوژنیک متفاوتTSAbs  و  TBAbsو وجود پروتکل های متفاوت درمانی در بیماران مبتلا به بیماری های خود ایمنی تیرویید، با توجه به نوع آنتی بادی، تشخیص افتراقی این آنتی بادی ها از لحاظ بالینی دارای اهمیت است. در این مقاله مروری، نسل های مختلف فناوری های سنجش آنتی بادی علیه گیرنده TSH به ترتیب روند تکامل، بر اساس روش سنجش ایمنی و روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول معرفی گردیده و مورد بحث قرار گرفته است.