بررسی صوتی میزان قوت همخوان های سایشی فارسی در بافت های آوایی و نوایی مختلف

این مقاله در چارچوب واجشناسی آزمایشگاهی به بررسی میزان قوت همخوان های سایشی در گفتار پیوسته فارسی می پردازد. داده ها به شیوه ای طراحی شدند که همخوان های سایشی در سه جایگاه آغازی، میانی (بین دو واکه) و پایانی کلمه، دو بافت آوایی واکدار و بیواک و دو موضع نوایی تکیه بر و بی تکیه قرار بگیرند. مقادیر دیرش همخوان های سایشی در حوزه زمان و دامنه انرژی فرکانس های پایین (0-1000 هرتز) و فرکانس های میانی و بالا (بالاتر از 1800 هرتز) در حوزه شدت انرژی بر روی داده های هدف اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که الگوی توزیع مقادیر دیرش و دامنه انرژی فرکانس های میانی و بالای همخوان های سایشی به صورت تابعی از بافت آوایی و موضع نوایی آنها تغییر می کند. سایشی ها در بافت آوایی واکدار و موضع بی تکیه دیرش و دامنه انرژی کمتر و بالعکس در بافت بیواک و موضع تکیه بر دیرش و دامنه انرژی بیشتری دارند. این نتایج همچنین نشان داد درصد واکداری همخوان های سایشی در بافت واکدار از بافت بیواک به طور قابل توجهی بیشتر است. به علاوه، شدت واکداری (دامنه انرژی فرکانس های پایین) سایشی ها در بافت واکدار نسبت به بافت بیواک بیشتر است. این نتایج با تایید یافته های به دست آمده از زبان های دیگر نشان می دهد که سایشی ها در موضع تکیه بر و بافت آوایی بیواک و همچنین جایگاه های آغازی و پایانی کلمه، میزان قوت خود را حفظ می کنند ولی در موضع بی تکیه، بافت واکدار و جایگاه بین واک ه ای از میزان قوت آنها به طور قابل ملاحظه ای کاسته می شود.