اثر تعاملی تمرینات مقاومتی، استقامتی و مصرف عصاره گزنه بر مقادیر آپلین پلاسمایی و تغییرات وزن موش های صحرایی مبتلابه دیابت نوع یک

یکی از بیماری های متابولیکی در جوامع گوناگون، بیماری دیابت نوع یک می باشد. نتایج تحقیقات نشان داده که فعالیت ورزشی و مصرف مکمل ها می توانند اثرات مثبتی بر بهبود بیماری های مختلف داشته باشند. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر تعاملی تمرینات ورزشی و مصرف گزنه بر میزان آپلین به عنوان یکی از آدیپوکاین های مترشحه از بافت چربی موش های مبتلا به دیابت نوع یک بود. 

روش تحقیق:

 برای این منظور، تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه شامل گروه کنترل، گروه مصرف گزنه، گروه تمرین مقاومتی+گزنه و گروه تمرین استقامتی+گزنه تقسیم شدند. با استفاده از استرپتوزوتوسین، دیابت نوع یک به همه حیوانات القاء شد. به جز گروه کنترل، سایر گروه ها روزانه عصاره گزنه به میزان 1 میلی گرم/ کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. گروه تمرین مقاومتی+گزنه بالا رفتن از نردبان همراه با وزنه های متصل به دم را که به طور تدریجی افزایش می یافت، به اجرا درآوردند. گروه تمرین استقامتی+گزنه نیز به فعالیت شنا پرداختند. پروتکل های تمرین به مدت 8 هفته به اجرا درآمدند و در پایان هفته هشتم، از بطن چپ قلب حیوانات به صورت مستقیم نمونه خون تهیه گردید. اندازه گیری آپلین پلاسما با استفاده از کیت آزمایشگاهی آپلین و به روش الایزا انجام شد. برای بررسی تغییرات وزن آزمون t وابسته، به منظور مقایسه میانگین ها در گروه های مختلف، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و برای بررسی رابطه بین متغیرها  از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05>p در نظر گرفته شد. 

یافته ها:

 آپلین در گروه های گزنه (0/04=p)، تمرین مقاومتی+گزنه (0/04=p) و گروه تمرین استقامتی+گزنه (0/0001=p) نسبت به کنترل افزایش معنی داری داشت؛ تغییرات این شاخص در گروه تمرین استقامتی+گزنه نسبت به گروه گزنه (0/02=p) و گروه تمرین مقاومتی+گزنه (0/04=p)؛ با افزایش معنی داری بیشتری همراه بود. در مقایسه میانگین وزن پیش آزمون و پس آزمون آزمودنی ها، در گروه های کنترل، گزنه و تمرین مقاومتی+گزنه؛ کاهش معنی داری (0/0001=p)، مشاهده شد؛ اما این تغییرات در گروه تمرین استقامتی+ گزنه (0/89=p) معنی دار نبود.

نتیجه گیری:

بهبود سطح پلاسمایی آپلین در گروه تمرین استقامتی+گزنه در موش های مبتلا به دیابت نوع یک، احتمالا ناشی از اثر تعاملی تمرینات استقامتی و مصرف هم زمان گزنه می باشد.