نقش میانجی خودکارآمدی کارآفرینانه و اشتغال پذیری درک شده در رابطه بین انطباق پذیری مسیر شغلی و قصد کارآفرینانه دانشجویان کشاورزی

در پژوهش حاضر بر اساس نظریه سازه گرای مسیر شغلی، کارآفرینی به عنوان یک رفتار حرفه ای تطابق پذیر در نظر گرفته شده که متاثر از ظرفیت خودتنظیمی فرد برای پیشرفت در یک زمینه شغلی کارآفرینانه است. در این پژوهش رابطه انطباق پذیری مسیر شغلی، اشتغال پذیری درک شده و خودکارآمدی کارآفرینانه بر قصد کارآفرینانه دانشجویان کشاورزی و همچنین نقش میانجی خودکارآمدی کارآفرینانه و اشتغال پذیری درک شده بررسی شد. روش پژوهش کمی از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش دانشجویان سال سوم و چهارم دوره کارشناسی رشته کشاورزی در دو دانشگاه دولتی بوعلی سینا و اراک در سال تحصیلی 97- 1396 بودند (1300=N). حجم نمونه آماری بر پایه جدول کرجسی و مورگان 297 نفر تعیین شد، اما به منظور افزایش اعتبار پژوهش تعداد 341 نفر با روش نمونه گیری طبقه ای متناسب انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد استفاده شد و  داده ها با روش مدلسازی معادلات ساختاری و با کمک نرم افزارهای SPSS و Amos تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی کارآفرینانه و اشتغال پذیری درک شده با قصد کارآفرینانه رابطه مثبت و معنا دار دارد. همچنین انطباق پذیری مسیر شغلی با خودکارآمدی کارآفرینانه و اشتغال پذیری درک شده رابطه دارد و از طریق این متغیرها به صورت غیرمستقیم با قصد کارآفرینانه مرتبط است. از این نتایج می توان در رشد و ارتقای سطح  اشتغال پذیری، خودکارآمدی و قصد کارآفرینانه دانشجویان استفاده کرد.