تأثیر تمرین استقامتی با شدت های متفاوت بر HBA1C بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

تحقیقات زیادی تاثیر فعالیت ورزشی را بر عوامل مرتبط با بیماری دیابت بررسی کرده اند. هدف اصلی از پژوهش حاضر تاثیر تمرین استقامتی با شدت های متفاوت بر HBA1C [m1] [M2] بیماران مبتلا به دیابت نو[m3] [M4] [M5] ع دو، یک مرور نظام مند و فراتحلیل مقالات داخل ایران بود.

برای انجام پژوهش حاضر، پایگاه های اطلاعاتی، ScienceDirect،PubMed ، Scopus، science of Web، SID، Magiran و Google Scholar از سال های 1381 تا 1398، همراه با کلمات کلیدی جستجو شد. بعد از غربالگری اولیه، متن کامل مقالات ارزیابی گردید و مقالاتی که معیار ورود به پژوهش داشتند آنالیز شدند. تعداد 32 مقاله مورد بررسی قرار گرفتند و از این میان 11 مقاله معیار ورود به مرور سیستماتیک و فراتحلیل را کسب کردند. بر این اساس 381 نفر فرد دیابتی که به دو گروه کنترل و گروه تجربی به ترتیب تعداد 169 و 237 نفر تقسیم می شدند که در گروه تجربی (99 زن، 134 مرد) و در گروه کنترل (57 زن، 81 مرد) قرار گرفتند. میانگین سنی آزمودنی ها در پژوهش حاضر 52٫62 سال بود. اثرات مداخله با استفاده از تفاوت میانگین (MD) و مدل اثرات تصادفی ارزیابی گردید.

نتایج متاآنالیز نشان داد که تمرینات شدید و متوسط هوازی هر دو موجب بهبود شاخص های گلیسمی می گردند. تمرین استقامتی در کل باعث کاهش معنادار سطوح HBAIC گردید. در آنالیز زیر گروه ها تمرین استقامتی با شدت متوسط (P= 0.001, SE=0.27,V=0.07, CI=-1.51 -0.44 Z=-3.58) و شدت بالا (P= 0.001, SE=0.22,V=0.05, CI=-1.33 -0.46 Z=-4.05) موجب کاهش درصد HBA1C گردید.

شدت های مختلف تمرین استقامتی تاثیر معنادار  بر سطوح HBA1C بیماران دیابتی نوع دو دارد. اگر چه هنوز برای بررسی تفاوت بین شدت ها به مطالعاتی بیشتر و با کیفیت بالاتر احساس می شود.