راهبرد حکومتی «جلب رضایت عمومی» از منظر نامه های نهج البلاغه با تاکید بر بررسی سند الگوی پایه اسلامی ایرانی پیشرفت

از منظر نامه های نهج البلاغه، یکی از مهم ترین اصول راهبردی در عرصه حکمرانی، اصل «جلب رضایت عمومی» است و تحقق آن نیازمند طرح عملیاتی درازمدت می باشد. مسئله کانونی مقاله این است که: «از منظر نامه های نهج البلاغه با چه راهکارهایی می توان این اصل راهبردی را محقق ساخت؟» از مجموع این نامه ها، می توان برای تحقق این اصل، راهکارهای عملیاتی متعددی را با روش تحلیلی - توصیفی، استنباط کرد. این راهکارها در جنبه سلبی، عبارت از پنج اصل: «پرهیز از استبداد»، «پرهیز از ویژه خواری»، «پرهیز از بدعهدی»، «پرهیز از خشونت» و «پرهیز از اجبار مردم» بوده و در جنبه ایجابی، عبارت از هفت اصل: «لزوم حمایت از اقشار آسیب پذیر»، «لزوم اطلاع رسانی به مردم»، «لزوم همراهی با آنان در سختی ها»، «لزوم امنیت عمومی در بیان انتقاد»، «لزوم رعایت برابری در تعامل با آنان»، «لزوم ارتباط مستقیم» و «لزوم عذرخواهی در فرض اشتباه» می باشند. این نوشتار بر این باور است که اصل راهبردی «جلب رضایت عمومی»، هرچند در سند الگوی پایه اسلامی ایرانی پیشرفت، به صورت ضمنی موردتوجه است؛ اما بااین همه، نگاه همه جانبه به آن موردتوجه نبوده و برخی از راهکارهای عملیاتی فوق به کلی در آن مطرح نشده اند؛ به همین روی لازم است در تکمیل و ارتقا این سند، این اصل مورد اهتمام قرارگیرد و بر همین اساس پیشنهاد هایی ارایه شده است.