اثر بهادار کردن دارایی ها بر عملکرد بانکها (مطالعه موردی بانک صادرات ایران 1394-1384)

هدف از این مقاله بررسی اثر بکارگیری ابزار "بهادار کردن دارایی ها" بر عملکرد بانکها می باشد. بطورکلی بهادارکردن دارایی ها عبارتست از یک فرآیند مالی که طی آن دارنده یک دارایی (مانند سبدی از وام ها)، دارایی خود را در قبال دریافت وجه نقد به دیگری واگذار می کند. با توجه به اینکه ابزار موصوف تا کنون در بانک های ایرانی به کار گرفته نشده، روش متفاوتی برای بررسی آ ثار عملکردی آن بکار گرفته شده است. در این بررسی اثر بکارگیری ابزار بهادار کردن دارایی ها در بانک صادرات ایران مورد ارزیابی قرار گرفته و مشخص شد استفاده از این ابزار عملکرد بانک را ازجهات مختلف بهبود می بخشد. لذا با استفاده از روش "تمایل به تطبیق نمره" ، عملکرد بانک در دو حالت مقایسه می شود: در حالت استفاده و عدم استفاده از ابزار بهادار کردن دارایی ها.سپس بخشی از پرتفوی بانک از طریق یک نهاد واسط به سایر افراد جامعه منتقل می شود و بخشی از دارایی های غیر نقد بانک به دارایی های نقد و قابل معامله تبدیل می شود. از روش برآوردگر تطبیقی جهت مقایسه سود خالص بانک قبل و بعد از بکارگیری این ابزار استفاده می شود. به منظور بررسی معنی داری این تفاوت از آزمون های F برابری واریانس ها و t زوجی استفاده شده و بر اساس نتایج، بهادارکردن دارایی ها اثر مثبت و معنی داری بر سود خالص بانک صادرات خواهد داشت. همچنین به منظور بررسی ارتباط میان سودآوری و مطالبات، از الگوی خودهمبسته برداری بیزین استفاده شده که نتایج نشان دهنده اثر منفی مطالبات بر سودآوری بانک است.