نشانه های ارتباط غیر کلامی در شعر پایداری نزار قبانی

جهت دهی به افکار و اندیشه ها از اهداف ادیبان حوزه پایداری است و آنان کوشیده اند با توجه به فضای خفقان و یاس آلود در جامعه از شیوه های مختلف بیانی جهت برقراری ارتباط موثر و بیان نافذتر اندیشه های پایداری یاری جویند. شالوده ارتباط، علاوه بر روش های مبتنی بر کلام به نشانه های غیرکلامی نیز متکی است و نشانه های فرازبانی موجود در متن با کارکردها و نقش های اثرگذار خود می توانند دامنه معنادار فراگرد ارتباط را رقم بزنند. در این گونه ارتباطی، پیام به وسیله ابزارها و کانال-هایی غیر از کلمات از قبیل ژست ها، نگاه ها، آواهای غیرکلامی و غیره به مخاطب فرستاده می شود. مقاله پیش رو که با رویکرد میان رشته ای (نشانه شناسی، ادبیات پایداری و روان شناسی) سامان یافته، برآن است تا با توجه به نمود شناسه های ارتباط غیر کلامی در شعر پایداری نزار قبانی (1923- 1998)، به-شیوه تحلیل محتوایی به کارکرد رمزگان های وابسته به آن بپردازد و با تحلیل این عناصر، چگونگی ارتباطات انسانی در جامعه اشغال زده عربی را به چالش کشیده، رویکرد ادبی قبانی را در مواجهه با ناهنجاری های پیرامون تبیین نماید. یافته ها حاکی از آن است که شاعر توانسته از طریق نشانه های مختلف ارتباط غیر کلامی از جمله حالت ها و رفتارهای چهره، پدیده های محیط زندگی و غیره با مخاطبان خود پیرامون رهایی سرزمین های عربی، همانندی و اشتراک فکر ایجاد کند و استفاده وی از رفتارشناسی زبان بدن و روابط برون زبانی بر بلاغت کلام منظوم و حالت نمایشی دیدگاه هایش افزوده-است و این امر، آگاهی و مهارتش را در کاربرد شیوه های القای مفاهیم ذهنی به منظور ترغیب و تاثیرگذاری بر دریافت کنندگان پیام نشان می دهد.