بررسی کارایی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر دلزدگی زناشویی زنان در آستانه طلاق

دلزدگی زناشویی یکی از پدیده هایی است که زوج های بسیاری درگیر آن هستند؛ همچنین از دلایل اصلی طلاق عاطفی است و در صورت نبود چاره اندیشی و درمان آن، زمینه را برای طلاق رسمی زوجین فراهم می کند؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی کارایی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی بر دلزدگی زناشویی زنان در آستانه طلاق، انجام شد.

روش بررسی: 

طرح پژوهش به صورت نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه این پژوهش را تمامی زنان در آستانه طلاق شهر ساری تشکیل دادند که به دلیل اختلافات زناشویی در سال 1397 به بهزیستی این شهر مراجعه کردند. از میان آن ها 30 زن با استفاده از نمونه گیری دردسترس هدفمند انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه 15نفره (آزمایش و گواه) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996) بود. برنامه آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی، در هشت جلسه برای گروه مداخله، هفته ای دو ساعت برگزار شد. پس از انجام پس آزمون، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری به کمک نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزیه وتحلیل شدند.

یافته ها: 

نتایج تحلیل کوواریانس یک راهه نشان داد که در پس آزمون، در دلزدگی زناشویی و مولفه های آن شامل دلزدگی جسمی، عاطفی و روانی در آزمودنی های گروه آزمایش درمقایسه با آزمودنی های گروه گواه، کاهش معناداری مشاهده شد (0٫001>p).

نتیجه گیری:

 یافته های این پژوهش نشان می دهد که رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش دلزدگی زناشویی موثر است و این روش درمانی می تواند به عنوان گزینه مداخله ای مناسبی برای کاهش مشکلات زناشویی زنان در آستانه طلاق استفاده شود.