رابطه گرایش به استفاده از داروهای نیروزا براساس خودکارآمدی و تصویر بدنی با میانجی گری انگیزش موفقیت در پدیده اجتماعی ورزش (ورزشکاران بدنساز)

تبیین الگوی رابطه گرایش به داروهای نیروزا براساس خودکارآمدی و تصویر بدنی آن‌ها با میانجی گری انگیزش موفقیت در پدیده اجتماعی ورزش (در بین ورزشکاران بدنساز شهر تهران) می باشد.

پژوهش حاضر با توجه به هدف پژوهش در زمره تحقیقات کاربردی و به لحاظ روش اجرا از نوع همبستگی از نوع الگویابی است. این پژوهش شامل کلیه ورزشکاران رشته بدنسازی باشگاه های شهر تهران در سال 97 بود که به شیوه تصادفی 600 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات عبارتند از پرسشنامه های تصویر بدنی (برون، کش و میولکا)، ادراک از موفقیت (رابرتز و ترشو، 1998)، پرسشنامه خودکارآمدی (شوارزر و جروسالم، 1981) و پرسشنامه گرایش به مواد نیروزا (حبیبی و همکاران، 1395) می باشد. روش تجزیه تحلیل داده های مدل معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS بود و برای آزمون اثر میانجی از روش بارون و کنی استفاده شده است.

یافته و نتایج پژوهش نشان دادند که خودکارآمدی و تصویر بدنی با گرایش به استفاده از مواد نیروزا رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. بین تصویر بدنی با انگیزش موفقیت رابطه مثبت و معنی داری دیده شد و بین خودکارآمدی و انگیزش موفقیت رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. همچنین بین انگیزش موفقیت و گرایش به استفاده از مواد نیروزا رابطه منفی و معنی داری وجود ندارد.

براساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که انگیزش موفقیت در رابطه بین خودکارآمدی و تصویر بدنی با گرایش به استفاده از مواد نیروزا نقش میانجی ندارد بلکه یک رابطه مستقیم بین خودکارآمدی و تصویر بدنی با گرایش ورزشکاران بدنساز به استفاده از داروهای نیروزا دارد.