تنوع ژنتیکی در میان جوامع گونه های گز با استفاده از نشانگر مولکولی CDDP

سرده Tamarix به دلیل عدم قطعیت تعداد گونه ها، پراکنش و اهمیت اکولوژیکی در ایران، یکی از مهم ترین موضوعات در رده بندی تیره گز است. در این مطالعه، تنوع ژنتیکی و روابط خانوادگی 34 فرد از 8 جمعیت از 3 گونه Tamarix در استان اصفهان مورد بررسی قرار گرفت. ده آغازگر از نشانگر مولکولی CDDP برای بررسی تنوع ژنتیکی این سرده استفاده شد. 125 باند از ده آغازگر ایجاد شد، که از این تعداد 102 (16/80 درصد) چند شکلی بودند. آنالیز خوشه ای جمعیت ها را به سه گروه مجزا دسته بندی کرد. جریان بالای ژنی در میان گونه های Tamarix با استفاده از تجزیه و تحلیل PCoA  تنوع زیادی در بین سه گونه Tamarix نشان داد، به طوری که نمونه های گونه های مختلف با هم گروه بندی شدند. تجزیه واریانس مولکولی نشان داد که تنوع ژنتیکی بین جمعیت (90٪) بیشتر از تنوع ژنتیکی درون جمعیت (10٪) است. بالاترین میانگین تنوع ژنتیکی نای (H) و شاخص تنوع شانون (I) در جمعیت حبیب آباد مشاهده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که صفات ریخت شناختی و داده های توالی DNA  در سرده Tamarix  کاملا با هم ارتباط ندارند، که می تواند با وجود تعداد زیاد دورگه بین گونه ها و عدم تمایز ژنتیکی بین گونه های مورد مطالعه توجیه شود.