آسیب شناسی خودباوری و امید در بین کارکنان پایور آجا (مورد مطالعه: دانشگاه های افسری ارتش ج.ا ایران)

پژوهش حاضر با هدف شناسایی آسیب های موجود در مسیر خودباوری و امید کارکنان پایور آجا با رویکردی آمیخته (کیفی- کمی) انجام شده است. جامعه آماری برای مرحله کیفی، شامل برخی از خبرگان حوزه های روان شناسی و جامعه شناسی و همچنین فرماندهان و مدیران راهبردی ارتش و برای مرحله کمی، دربرگیرنده کلیه فرماندهان، مدیران و کارکنان برخی از دانشگاه های افسری آجا بوده است. نمونه آماری در بخش کیفی با رویکرد هدفمند قضاوتی به تعداد 20 نفر و در بخش کمی به روش طبقه ای تصادفی به تعداد 240 نفر انتخاب گردیده است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته و پرسش نامه 24 سوالی می باشد که روایی سوالات مصاحبه با معیار مقبولیت و قابلیت تایید و پایایی آن به روش باز آزمون (88/4 درصد) محاسبه شده است. همچنین روایی سوالات پرسشنامه به روش محتوایی و پایایی آن به روش آلفای کرونباخ (0/869) تایید گردیده است. تجزیه وتحلیل داده ها در بخش کیفی با روش تحلیل مضمون و در بخش کمی به روش تحلیل عامل تاییدی در نرم افزار21Amos انجام شده است. نتایج بخش کیفی نشان داد که هر یک از آسیب های خودباوری و امید کارکنان در شش دسته، آسیب های فرماندهی- مدیریتی، پرورشی- شخصیتی، شغلی- ساختاری، فرهنگی، اجتماعی و روان شناختی قابل تقسیم می باشند. همچنین یافته های تحلیل عاملی روشن ساخت که در بین آسیب های خودباوری، آسیب های فرماندهی- مدیریتی (با بار عاملی0/912) و در بین آسیب های امید کارکنان پایور آجا، آسیب های پرورشی- تربیتی (با بار عاملی 0/972) بیشترین حمایت را از مدل اندازه گیری خود داشته اند.