آغاز و انجام شعر در دیدگاه پدیدارشناسانه هایدگر

شعر کدام است؟ سوال بنیادینی که بارها در علوم مختلفی چون فلسفه، ادبیات و زبان شناسی مطرح شده و پاسخ هایی یافته است. در این مقاله تلاش شده است تا با استفاده از پدیدارشناسی هایدگری به این سوال اساسی پاسخ داده و بر همین مبنا، حوزه و موضوع علم ادبیات شناسایی شود. بررسی ها نشان می دهد آنچه هایدگر از آن با تعبیر «خانه وجود» یاد می کند، زبانی است که از هستی به گوش انسان می رسد و این همان فهم ها و شناخت های انسان است. آنچه از فهم ها و گشایش هستی به گفت انسانی درآید، «سخن» و زبان انسان را می سازد. شعر، بیان و بروز فهم های جدیدی است که پیش از این، در سخن انسان نبوده اند. شعر، سخنی است که هستنده را متفاوت از پیش مکشوف می کند و فهم جدیدی برای انسان به همراه دارد. چون شعر مکرر شود و کاربرد عام یابد، فهم و دریافت شخصی، همگانی و عمومی می شود. سخن انسان همیشه در طیفی از پیش داشتگی و جدیدبودن، خلاقیت و ناخلاقیت، شعر و سخن روزمره قرار دارد. فهم ها در سخن انسانی به اشتراک گذاشته می شوند و شعر امکان به اشتراک گذاشتن فهم های جدید است. شعر، زبان دارکردن فهم های بی زبان و موجب افزایش و گسترش فهم ها و زبان عمومی است. لازم است علم ادبیات به وجه خلاقانه و زبان ساز شعر بیشتر توجه کند و جهت پیشرفت و گسترش زبان برای سخن های خلاقانه و جدیدی که بنیادهای ادبی را ترک می کنند، بیشتر ارزش قایل شود.