گفتمان های حقوق زنان در ایران از مشروطه تا انقلاب اسلامی

ارمغان مهم رویارویی ایرانیان با غرب، چالش بین سنت و  تجدد بود. حوزه مسایل زنان نیز در چنبره این چالش گرفتار آمد. این مقاله می کوشد با رویکردی جامعه شناختی- تاریخی و با روش اسنادی و کتابخانه ای به این پرسش ها پاسخ دهد که تفکر جنبش حقوق زنان از چه زمانی وارد فضای فکری جامعه ایرانی شد و در قالب چه گفتمان هایی به اشاعه خود پرداخت و در این مسیر نقش روشنفکران چگونه بوده وآنها چه راه هایی را در این راستا  پشت سر گذاشتند و علت تاخیردر  پرداختن آنها به مساله زنان  چه بوده است. یافته ها حکایت از این دارد که حوادث پیش و پس از انقلاب مشروطه، زمینه آشنایی برخی زنان ایرانی را با جنبش زنان در غرب فراهم آورد. در این میان، ساختاری شبه جنبش در ایران شکل گرفت که بر زیست بهتر زنان و احقاق حقوق زنان تاکید می کرد . اما با ظهور دوره پهلوی ها، جنبش شکل دولتی به خود گرفته و به موجی آرام بدل شد. با پیروزی انقلاب اسلامی،بعد از گفتمان مشروطه و گفتمان پهلوی، گفتمان سومی از جنبش حقوق زنان  شکل گرفت .این گفتمان را طیف های متفاوت و گاه متناقضی تشکیل می دهند و به نوعی درصدد پاسخگویی به چالش های سنت و مدرنیته است.