استخراج تفاوت های معنی دار بین گروه مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و گروه کنترل با استفاده از آنالیز ارتباطات درون/بین شبکه ای مغز در حالت های گذرا و با در نظر گرفتن اثر سن و نمره ی پاسخ دهی اجتماعی

اختلال طیف اوتیسم نوعی اختلال عصبی رشدی است که با اختلال در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای محدود و تکراری تشخیص داده می شود. تصویربرداری تشدید مغناطیسیابزاری غیرتهاجمی و قدرتمند برای بررسی تغییرات در ساختار، عمل کرد و متابولیسم مغز کودکان مبتلا به اوتیسم و معرفی نشان گرهای زیستی مفید به شمار می رود. مطالعه ی مقایسه ای بین افراد مبتلا به اوتیسم و کنترل با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی درک باارزشی از تفاوت در عمل کرد مغز فراهم می کند. امروزه با استفاده از آنالیز ارتباطات عمل کردی پویا مشخص شده است که ارتباطات عمل کردی مغزی ماهیتی پویا داشته و الگوهایی گذرا (استیت) از خود نشان داده که در طی زمان تکرار می شوند. در این مطالعه ی مقایسه ای که بین دو گروه مبتلا به اوتیسم و کنترل انجام شده از داده های تصویربرداری تشدید مغناطیسی حالت استراحت دانشگاه ایالت سن دیگو استفاده شده است تا ارتباطات درون و بین شبکه ای مغزی و هم چنین ارتباط سن و نمرات مربوط به پاسخ دهی اجتماعی (نمره ای برای اندازه گیری خواص اوتیستیکی) با قدرت ارتباطات بین نواحی مورد بررسی قرار داده شود. این اهداف برای تمام استیت های آنالیز ارتباطات عمل کردی پویا اجرا شده است. افراد مبتلا به اوتیسم، استیتی با ارتباط درون و بین شبکه ای کم تر را بیش تر تجربه کرده و هم چنین، کاهش جدایی شبکه ی مد پیش فرض از سایر شبکه های عمل کردی به عنوان یک ویژگی رایج در بیش تر استیت ها پدیدار شده است. برای گروه مبتلا به اوتیسم، با افزایش سن قدرت ارتباط بین شبکه های بینایی و شنوایی کم تر شده است. هم چنین در گروه اوتیسم نسبت به کنترل، رابطه ی خواص اوتیستیکی با قدرت ارتباطی شبکه های مخی، شنوایی و بینایی با شبکه ی شناختی-کنترلی مثبت تر شده است. تمام این نتایج بیان گر تفاوت هایی بین ارتباطات بین شبکه های مغزی دو گروه مبتلا به اوتیسم و کنترل و تاثیر سن بر این تفاوت ها است که این تفاوت ها با کمک آنالیز ارتباطات عمل کردی پویا بهتر تمیز داده می شوند.