مطالعه روند تمرکززدایی و تغییرات شاخص توسعه انسانی در ایران طی دوره 1365-1390

در دنیای امروز، تمرکززدایی به عنوان راهی برای سهیم نمودن اقشار مختلف مردم در تصمیم گیری های مربوط به اداره امور جامعه و همچنین تقویت وحدت بین آحاد مردم، در قالب رویکردهایی چون برنامه ریزی از پایین به بالا، برنامه ریزی مشارکتی و برنامه ریزی منطقه ای، مورد استقبال بسیاری از کشورها اعم از پیشرفته و در حال توسعه و جهان سوم قرار گرفته است. در بسیاری از مطالعات تجربی تاکید شده است که تمرکززدایی باعث بهبود سطح ارایه خدمات عمومی و نزدیک تر شدن ارایه کالاهای عمومی با ترجیحات مصرف کنندگان خواهد شد. بنای این تحقیق بر این است، تا ضمن کنکاشی در عرصه نظری و مفهومی تمرکززدایی و بررسی این مفهوم از ابعاد مختلف و تبیین رابطه این ابعاد با یکدیگر، آنچه در این خصوص تا کنون در ایران به وقوع پیوسته است مرور گردد و روند مهم ترین شاخص های معرف تمرکززدایی در کشور ارزیابی گردد. روش شناسی این پژوهش برمبنای روش جامعه شناسی تاریخی ماکس وبر است.