مدل سازی و ارائه یک ابزار اولویت بندی اقدامات اصلاحی ایمنی در محورهای شریانی برون شهری

خسارات مالی تصادفات جاده ای در بیشتر کشورها، بهبود وضع ایمنی راه ها را به هدفی بسیار مهم در مدیریت ایمنی و مهندسی ترافیک تبدیل کرده است. حجم بالای تصادفات و خسارات جانی و مالی ناشی از آن ها در کشور ما مستلزم یک سازوکار مدیریتی است. تاکنون روش های اولویت بندی اقدامات اصلاحی بدون درنظرگرفتن میزان هزینه به فایده بوده و این اقدامات عمدتا بر اساس فایده کل ارایه می شدند. در این پژوهش، یک ابزار مفید برای اولویت بندی اقدامات اصلاحی ارایه شده است.

هدف اصلی در این پژوهش، مدل سازی و اولویت بندی اقدامات اصلاحی در محورهای برون شهری می باشد. برای پاسخ به این سوال که اقدامات اصلاحی مختلف در نقاط متعدد شبکه حمل ونقلی نسبت به هم چه اولویتی دارند، ابتدا مدل توصیفی تصادفات برای محور موردمطالعه ساخته شد و بر اساس اقدامات اصلاحی، میزان کاهش تصادفات مجددا تخمین زده شد که از میزان کاهش تصادفات هم مقدار فایده ناشی از اقدام اصلاحی محاسبه شد. میزان هزینه هر اقدام اصلاحی هم از سازمان راهداری استعلام گردید. به منظور دستیابی به اهداف موردمطالعه محور یاسوج - اصفهان به عنوان مطالعه موردی در نظر گرفته شد. داده تصادفات از راه دوخطه به طول 90 کیلومتر طی سال های 93 تا 95 برای شناسایی نقاط حادثه خیز انتخاب گردید. متغیرهای موردبررسی برای ساخت مدل شامل شاخص هم سنگ خسارت مالی، درصد وسیله نقلیه سنگین، لگاریتم میانگین ترافیک روزانه و درصد شیب راه می باشد. به منظور اولویت بندی اقدامات اصلاحی، از روش های بهینه سازی (سود حداکثر یا هزینه حداقل) با استفاده از مدل برنامه ریزی ریاضی و ضریب تعدیل تصادف به منظور محاسبه مقدار کاهش تصادف استفاده گردید.

یافته ها: 

یافته ها نشان می دهد که بیشترین میزان تصادف در مکان هایی با خصوصیات هندسی پیچ یا قوس، تقاطع و دوربرگردان اتفاق افتاده است.

نتیجه گیری: 

نتایج نشان می دهد که با سطح بودجه های کم مانند نصب تابلو مسیرنما و خطر در مسیر در تقاطع ها و ایجاد نوار لرزاننده در پیچ ها و قراردادن ضربه گیر در دوربرگردان می توان سبب کاهش تصادفات شد.