مقایسه دقت ثبت بافت نرم اطراف ایمپلنت در روش های قالب گیری Digital و Conventional (با سیلیکون افزایشی در قوام های متفاوت)

قالب گیری دقیق از ساختارهای دهانی و شبیه سازی لثه می تواند به عنوان یک رکورد برای ساخت کست با تطابق مناسب و به دنبال آن ترمیم های دندانی به کار رود. در این مطالعه ثبت بافت نرم اطراف ایمپلنت در روش های قالب گیری دیجیتال و مرسوم (Conventional) با سیلیکون افزایشی در قوام های متفاوت مقایسه شد.

در این مطالعه از یک دنتی فرم آکریلیک در ناحیه بی دندانی سانترال راست بالا استفاده شد. یک آنالوگ فیکسچرهمسطح استخوان با طول 12 و قطر 1/4 میلی متر در ناحیه بی دندانی و در عمق 3 میلی متری از لبه لثه موازی با محور طولی دندان سانترال مجاور گذاشته شد. دنتی فرم به سه روش دیجیتال (6 بار)، تری اختصاصی با سیلیکون افزایشی متوسط (12 نمونه)، تری پیش ساخته با سیلیکون افزایشی پوتی واش (12 نمونه) و کلا 30 قالب باز (Open tray) تهیه شد. در روش مرسوم قبل از تهیه کست، شش کست با ریختن جینجیوال ماسک (Gingival mask) و شش کست بدون ریختن جینجیوال ماسک تهیه و همگی توسط اسکنر لابراتواری با فرمت STL اسکن شدند. سپس به منظور ارزیابی و مقایسه تغییرات بافت نرم اطراف ایمپلنت در هر یک از روش ها نسبت به مدل مرجع، از نرم افزار Cloud compare و سوپرایمپوزیشن داده ها استفاده شد. تفاوت های هر مدل نسبت به مدل مرجع ثبت و سپس داده ها آنالیز شدند.

نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد اختلاف آماری معنی داری بین میانگین داده ها در پنج گروه مورد نظر وجود نداشت. (345/0p =) .

نتیجه گیری:

میزان عدم تطابق قالب گیری در هر سه روش مورد بررسی، اختلاف قابل توجهی نداشت.