کاهش تکانشگری بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مواد (مت آمفتامین) با به کارگیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)

هدف اصلی از پژوهش حاضر کاهش تکانشگری بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مواد (مت آمفتامین) با به کارگیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) می باشد.

این پژوهش از نوع طرح نیمه آزمایشی با روش پیش آزمون پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل است.  جامعه آماری افراد متاهل مبتلا به اختلال مصرف موادی که درمان های لازم را دریافت داشته اند و در حال حاضر پرهیز از مصرف مواد از نوع صناعی دارند و در جلسات معتادان گمنام شرکت می نمایند، می باشند. تعیین حجم نمونه بر اساس پژوهش های مشابه همچون رفاقت خواجه (1390) با احتمال خطای (5/0) و توان آزمون (8/0) ،12 نفر نمونه در هر گروه تعیین گردید که منطبق با آن همچنین حداقل تعداد نفرات برای گروه درمانی 8 الی 12 نفر می باشد. بنابراین24 نفر از افراد که بر اساس پرسشنامه دچار تکانشگری بودند  به طور تصادفی 12نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل قرار می گیرند. به منظور جمع آوری داده ها از مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه تکانشگری بارات (1994) استفاده شده است.  به منظور تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش از روش های آماری توصیفی و همچنین از روش های آماری استنباطی مانند آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون کالموگروف اسمیرنف برای بررسی نرمال بودن متغیرهای کمی جمعیت شناختی پژوهش و... استفاده شده است.

با توجه به مقدار (F) متعلق به متغیر گروهی که برابر 13/5 شده است و معنادار می باشد. لذا همواره اختلاف معناداری بین میانگین نمرات تکانشگری بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مواد (مت آمفتامین) در بین دو گروه کنترل و آزمایش در مرحله پس آزمون پس از خارج شدن اثر پیش آزمون وجود دارد، همچنین مقدار آماره (F) متغیر پس آزمون معنادار شده  است. مقدار لامبدای ویلکز برابر 029/0، نشان می دهد که در مقادیر تکانشگری  بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مواد (مت آمفتامین) در بین جلسات سوم، ششم و هشتم تفاوت و تغییری وجود داشته است.