تحلیل ملاحظات و چالش های حقوقی مدیریت بازیافت پساب

بازیافت پساب یکی از ابزارهای مهم در زمینه مدیریت منابع آب و حفظ محیط زیست تلقی می شود که نیاز به استفاده از آن با عنایت به افزایش جمعیت، روز به روز بیشتر برجسته می شود. این امر از جنبه های مختلفی قابل بررسی است و علاوه بر جنبه های بهداشتی و فنی از ابعاد حقوقی متنوعی نیز برخوردار است که اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر مدیریت پساب ها گذاشته و موجب پیچیدگی در ارایه الگوی استفاده از این منابع تجدیدپذیر می شوند. مسئله اصلی آن است که بازیافت پساب که ممکن است مخاطراتی را برای سلامت عمومی و محیط زیست به همراه داشته باشد، برچه اصول حقوقی مبتنی است؟ و در صورتی که بازیافت به ایجاد خسارت به مردم و محیط زیست بینجامد مسئولیت مدنی مربوطه چگونه و بر چه اساسی تبیین می شود؟ آیا این مسئولیت مبتنی بر تقصیر است؟ یا باید از نظام های مدرن مسئولیت محض یا مطلق در این زمینه بهره برد؟ پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی و مبتنی بر فرایند کتابخانه ای تلاش می کند به بررسی برخی از مهم ترین ملاحظات فقهی و حقوقی ناشی از بازیافت پساب بپردازد و سرانجام نتیجه گیری می کند که بازیافت باید با رعایت اصل احتیاط و لاضرر صورت پذیرد. اما اگر به خسارات منجر شد نظام مبتنی بر تقصیر به جهت دشواری های که در مراحل اثبات دارد، نمی تواند خسارات زیان دیده را جبران نماید. لذا استفاده از نظام مسئولیت محض/ مطلق و نیز ترویج بیمه های تخصصی در این خصوص پیشنهاد می شود.