ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور (Thunus tonggol) و سرخو (Lutjanus ehrenbergii) در دریای عمان

این مطالعه به ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور (Thunus tonggol) و سرخو (Lutjanus ehrenbergii) در دریای عمان برای گروه های مختلف افراد (بزرگسالان، زنان و کودکان) می پردازد. تعداد 34 نمونه ماهی هوور و 30 نمونه ماهی سرخو به صورت کاملا تصادفی نمونه برداری شدند. میزان جیوه و آرسنیک در بافت عضله ماهیان به ترتیب با روش های استاندارد ASTM(1) به شماره 6722-D و هضم شیمیایی تعیین شدند. میانگین غلظت فلزات جیوه و آرسنیک در ماهی هوور به ترتیب 012/0 ± 24/0 و µg/g wet weight 006/0±13/0 و برای ماهی سرخو به ترتیب 008/0± 16/0 و µg/g wet weight 008/0± 09/0 به دست آمد. میانگین جیوه تنها در ماهی هوور از حد استاندارد آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده (US EPA)(2) برای جیوه در ماهیان (µg/g wet weight 1/0) بالاتر بود. میانگین آرسنیک در نمونه های ماهیان هوور و سرخو از حد استاندارد US EPA برای آرسنیک (µg/g wet weight 3/0) پایین تر به دست آمد. شاخص خطر (HQ)(3) تنها برای جیوه در ماهی هوور برای گروه کودکان از 1 فراتر رفته بود. کمترین دفعات مصرف ماهانه به ترتیب برای آرسنیک در مورد ماهی هوور برای گروه زنان (حدود 5/6 وعده در ماه) و برای جیوه در ماهی هوور برای گروه زنان (حدود 3 وعده در ماه) محاسبه شد. به طور کلی توصیه می شود؛ افراد با اعمال محدودیت های مصرف اجازه دهند تا مواجهه با این آلاینده ها کاهش یابد؛ در حالی که از مزایای تغذیه ای و سلامتی مصرف ماهی بهره مند می شوند.