بررسی موازنه ی قدرت ایران در مقابل آمریکا پس از انقلاب

امروزه استفاده از چارچوب نظریات روابط بین الملل یکی از مهم ترین روش ها برای تبیین و تحلیل رویدادها و مسایل بین المللی محسوب می شود . از جمله مهم ترین نظریه های روابط بین الملل ساختار گرایی یا نیوریالیسم است توسط کنث واتز ساخته و پرداخته شد، که خود به نحله های تهاجمی و تدافعی تقسیم می شود . برت هنسن، پترتافت و آندره ویول با اصلاحیه هایی که بر نو واقعگرایی کنث والتز وارد نموده اند، مدلی از نو واقع گرایی را جهت تبیین سیاست بین الملل و رفتار خارجی دولت ها ارایه کرده اند . در این مدل، راهبرد دولت ها در برابر تک قطب متاثر از احتمال منازعه نظامی آن ها می باشد، به طوری که اگر احتمال منازعه نظامی کم باشد راهبرد دولت ها در برابر تک قطب «دنباله روی» و اگر احتمال منازعه نظامی زیاد باشد راهبرد شان «موازنه» خواهد بود . اما آنچه در «سخت» و یا «نرم» بودن موازنه و دنباله روی تاثیرگذار است، «ایدیولوژی» خواهد بود . در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به تقابل ایران و آمریکا پرداخته و خواهیم گفت که با توجه به احتمال بالای منازعه و فاصله ایدیولوژیکی زیاد بین آنها در منطقه، راهبرد اتخاذ شده از سوی جمهوری اسلامی ایران در مقابل آمریکا «موازنه سخت» بوده است.