چیستی و جایگاه رهیافت دین در نظریه های روابط بین الملل با تاکید بر انقلاب اسلامی

نظریه های روابط بین المل را می توان با توجه به نقش امور عینی و امور غیر عینی در فهم روابط بین الملل تقسیم کرد . نظریه های بنیادی مانند ریالیسم و لیبرالیسم امور را در درک سیاست بین الملل خنثی و فارغ از نقش ارزش های غیر عینی می دانند و برای نامحسوسات مانند دین، فرهنگ و هنجارها نقشی در فهم امور بین الملل قایل نیستند . در مقابل نظریه های غیر بنیادی یا سازنده مانند هنجاری و انتقادی امور را در روابط بین الملل ارزش محور می بینند و درک واقعیت های بین الملل را جدا از ارزش ها و امور نامحسوس نمی دانند . این دسته از نظریه ها در مقابل نظریه های بنیادی که صرفا به هست ها و نیست ها توجه می کنند به بایدها و نباید و چرایی را در روابط بین الملل مورد تاکید قرار می دهند که مفروض نیستند، بلکه قابل تغییر و تحول هستند . وجه سوم نظریه هایی نیز وجود دارد که بر نادیده گرفتن نقش دین در امور در روابط بین الملل می پردازند که با انقلاب اسلامی این نقش پررنگ تر می شود و خواهان بازگشت به نقطه عطفی گمشده است که می توان آن را «رهیافت دین» نامید . در این رهیافت علاوه بر اینکه بر «بایدها» و «نبایدها» توجه می شود، بر «هست ها» و «نیست ها» نیز تاکید دارد . مقاله در پی بررسی چیستی و جایگاه رهیافت دین در نظریه های روابط بین الملل است که در نتیجه می توان گفت؛ رهیافت دین با انقلاب اسلامی شروع شده است و بر مواردی از جمله؛ هویت دینی، ارزش دینی، هنجار دینی و نظام سیاسی دینی، سرشت انسان و به وضعیت انسان در اجتماع خوش بین بوده و تاکید دارد . روش تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد و چارچوب نظری آن فرانظریه است.