تاثیر شش هفته تمرین هوازی بر سطوح استراحتی VEGF، ترکیب بدنی و VO2max در شرایط هایپوکسی نورموباریک (ارتفاع 3000 متر) در زنان دارای اضافه وزن/ چاق

با توجه به رشد فزاینده چاقی و اضافه وزن در سال های اخیر، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر سطوح استراحتی VEGF و VO2max زنان دارای اضافه وزن / چاق انجام گرفت.

بدین منظور 24 زن دارای اضافه وزن (میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به ترتیب 7/3 ±25/28 سال، 01/3±8/161 سانتی متر و 18/7±64/78 کیلوگرم) در گروه تمرین هایپوکسی نورموباریک به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین هوازی در چادر هایپوکسی را انجام دادند و گروه نورموکسی در زمانی معادل با زمان تمرین گروه هایپوکسی نورموباریک تمرین هوازی در شرایط نورموباریک داشتند. برنامه تمرین شامل 5 دقیقه گرم کردن، 20 دقیقه فعالیت با 60 درصد ضربان قلب بیشینه در هفته اول بود و سپس هر هفته 5 دقیقه به مدت زمان فعالیت افزوده شد.

تغییرات وزن (165/0p=) و BMI (191/0p=) گروه هایپوکسی نورموباریک در مقایسه با نورموکسی معنادار نبود. ولی تغییرات درصد چربی (022/0p=) و دور کمر (031/0p) هنگام مقایسه دو گروه معنادار بود. تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه (008/0p=) و VEGF (001/0p <) تفاوت معناداری نشان داد.  

افزایش بیشتر و معنادار سطوح استراحتی VEGF در شرایط هایپوکسی نورموباریک نشان دهنده اهمیت فعالیت بدنی در کاهش خطر بیماری های قلبی- عروقی و عملکرد اندوتلیال عروق در افراد دارای اضافه وزن است.