تحلیل واژه های سمبولیک مربوط به آسمان در شعر فروغ فرخزاد

شعر فروغ فرخزاد در کل به مکتب رمانتیسم نزدیک تر است اما در میان فضای رماتیک شعرش، استفاده از واژگان نمادین نیز فراوان دیده می شود. نمادهای گوناگونی در اشعار او استفاده شده است. فروغ، آسمان و واژه های مربوط به پدیده های آسمانی را بسیار به کار برده است. ستاره، خورشید، ماه، آسمان و چند نام مربوط به اینها در اشعار دوره دوم حیات شاعرانه او افزون بر معنای حقیقی و وضعی خویش باری نمادین و سمبولیک می یابند. در این مقاله کوشش شده است این واژه ها در شعر فروغ به شکل تحلیلی مورد بررسی قرارگیرند. این پژوهش نشان می دهد که او علاوه بر تصویرپردازی شاعرانه به وسیله این واژگان، هر جا که از امیدهای خود و دغدغه های سیاسی و اجتماعی می گوید و بر سرنوشت بشر می گرید، غالبا به زبان سمبولیک پناه می برد و برای ترسیم این فضا و بیان آرزوها، رویاها و امیدهای خود بویژه بیان امید به زندگی، عشق و نشاط از واژه های مربوط به آسمان بسیار بهره می برد. در مجموع استفاده سمبولیک از این واژگان بار مثبت و فضای روشن زندگی را در شعرش بیشتر نشان می دهد.