مناسب سازی فضاهای شهری با تاکید بر نیازهای افراد معلول جسمی-حرکتی (مطالعه موردی: بلوار آیت الله خمینی شهر قدیم هشتگرد)

توسعه و ایجاد محیط های مناسب شده و بدون مانع برای همه آحاد جامعه با ظرفیت های جسمی و حرکتی، ذهنی و روانی متفاوت اقدامی ضروری بوده و موجب ارتقاء کیفیت زندگی در هر جامعه، بخصوص در کشور ماست. مناسب سازی فضاهای شهری، از جمله رویکردهای عدالت محورانه در برنامه ریزی و مدیریت شهری معاصر محسوب می شود. هدف از این پژوهش تحلیل و بررسی تاثیر کمی و کیفی حضور کم توانان جسمی-حرکتی در بلوار آیت الله خمینی شهر قدیم هشتگرد که از خیابان های پر رفت و آمد و دارای تنوع کاربری فراوان می باشد از منظر مناسب سازی و ارایه راهبردهایی بر اساس شناخت نقاط قوت و ضعف در کنار محدودیت ها و فرصت ها در منطقه مورد مطالعه و الویت بندی معضلات موجود بر اساس استانداردها و پتانسیل های آن بوده است. روش شناسی انجام این پژوهش از منظر هدف، کاربردی و از منظر چارچوب پژوهش، توصیفی-تحلیلی است که به شیوه پیمایشی انجام شده است. جهت ارزیابی کیفی از پرسشنامه استفاده شد. طبق خروجی نرم افزار spss ضریب 0/8 حاکی از روایی و اعتبار قابل قبول پرسشنامه داشت. یافته ها حاکی از آن است که در حال حاضر بیشترین میزان رضایت مربوط به فضاهای پارک ها و کمترین آن مربوط به فضاهای عمومی است