سازگاری آیریزین، فولستاتین و مایواستاتین سرمی به هشت هفته تمرین مقاومتی، هوازی و ترکیبی در مردان چاق

عضله اسکلتی، بزرگ ترین بافتی است که هومیوستاز متابولیکی را با ارتباط متابولیکی ناشی از مایوکاین های متنوع تعدیل می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی، هوازی و ترکیبی بر مقادیر مایواستاتین، فولستاتین، آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان چاق بود. 40 مرد چاق غیرفعال (BMI≥30) به طور تصادفی در 4 گروه، تمرین مقاومتی، استقامتی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته به تمرینات ویژه پرداختند. مقادیر سرمی مایواستاتین، فولستاتین و آیریزین به روش ELISA اندازه گیری شد. در متغیر مایواستاتین (041/0 P =، 048/3= F)، فولستاتین (003/0 P =، 661/5= F) و آیریزین (002/0 P =، 261/6= F) بین گروه های پژوهش پس از 8 هفته مداخله تفاوت معناداری وجود داشت. نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد، تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل (006/0= P) موجب کاهش معنادار مایواستاتین شد. این در حالی بود که تمرین مقاومتی (006/0 =P) و هوازی (001/0= P) نسبت به گروه کنترل موجب افزایش معنادار فولستاتین شد. همچنین، تمرین مقاومتی (031/0= P)، هوازی (003/0 =P) و ترکیبی (001/0 =P) نسبت به گروه کنترل موجب افزایش معنادار آیریزین شد. به نظر می رسد عوامل دخیل در آتروفی عضلانی مانند مایواستاتین که تحت تاثیر تمرین مقاومتی قرار می گیرند، در کنترل تخریب متابولیکی مقاومت به انسولین کمتر دخالت دارند. درحالی که عوامل درگیر در هایپرتروفی عضلانی مانند فولستاتین و آیریزین که تحت تاثیر تمرینات هوازی و مقاومتی قرار می گیرند، کنترل بهتری بر تخریب های ناشی از چاقی دارند.