اثر روش های خاک ورزی و مقادیر مختلف نیتروژن بر کارآیی مصرف و شاخص تغذیه نیتروژن گندم در یک خاک آهکی (مطالعه موردی: منطقه زرقان، استان فارس)

مطالعه به منظور بررسی برهم کنش اثرات روش های خاک ورزی، بقایای ذرت و مقادیر نیتروژن جهت بهبود کارآیی مصرف نیتروژن و حفظ پتانسیل عملکرد دانه گندم رقم چمران در اراضی خشک و نیمه خشک جنوب کشور انجام گرفت.  

پژوهش به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در اراضی کشاورزی زرقان مرکز تحقیقات، آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان فارس طی دوسال زراعی (از 1395 تا 1397) اجرا شد. فاکتور اصلی خاک ورزی با سه روش شخم رایج، کم خاک ورزی و بی خاک ورزی، فاکتور فرعی بقایای ذرت (هیبرید سینگل کراس 704) با دو سطح حذف و حفظ 30 درصد بقایا و فاکتور فرعی-فرعی نیتروژن خالص با صفر، 101، 152 و 202 کیلوگرم در هکتار (از منبع کود اوره) بودند.  

نتایج دو سال پژوهش نشان داد، عملکرد دانه گندم (5266 کیلوگرم در هکتار) با افزایش نیتروژن از 101 به 202 کیلوگرم در هکتار در سامانه کم خاک ورزی و حفظ بقایای ذرت افزایش یافت. هم چنین، کارآیی بازیافت ظاهری و جذب نیتروژن در گندم با افزایش مقدار نیتروژن تا سطح 202 کیلوگرم در هکتار در شرایط حفظ بقایا و با کاهش دفعات شخم افزایش محسوسی داشت. درحالی که، بیشترین کارآیی فیزیولوژیک و زراعی نیتروژن (به ترتیب 18/58 و 31/19 کیلوگرم بر کیلوگرم) به ترتیب در سامانه خاک ورزی رایج و کم خاک ورزی با کاربرد 101 و 152 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به دست آمد. در مقابل، کاربرد مقادیر بیشتر و کمتر از 152 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به ترتیب باعث افزایش و کاهش شاخص تغذیه نیتروژن نسبت به یک شد.  

به طور کلی، جایگزین کردن روش کم خاک ورزی با خاک ورزی رایج و یا بی خاک ورزی در شرایط حفظ بقایای ذرت و با کاربرد 152 کیلوگرم نیتروژن در هکتار می تواند موجب افزایش کارآیی مصرف نیتروژن به ویژه کارآیی زراعی و کارآیی فیزیولوژیک نیتروژن، بهبود شاخص تغذیه نیتروژن و حفظ پتانسیل عملکرد دانه گندم در تناوب با ذرت گردد.