اثربخشی آموزش مداخله دل بستگی محور به مادران بر کاهش پرخاشگری پسران دبستانی

زمینه و هدف

 پرخاشگری با اختلال های درخورتوجه در عملکرد اجتماعی، عاطفی و آموزشی در کودکان همراه است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مداخله دل بستگی محور بر کاهش پرخاشگری پسران دبستانی انجام گرفت.

این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری را دانش آموزان پسر دوره دبستان منطقه چهار شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. روش نمونه گیری به صورت دردسترس و گمارش تصادفی بود؛ به این ترتیب که از بین مادران دارای پسران پرخاشگر، تعداد سی مادر به صورت دردسترس انتخاب شده و به شکل گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند. مادران حاضر در گروه آزمایش، مداخله درمانی را طی ده جلسه دریافت کردند. ابزار پژوهش، پرسشنامه پرخاشگری (شهیم، 1385) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه های مکرر در سطح معناداری 0٫05 توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 تجزیه وتحلیل شد.

نتایج نشان داد، میانگین پرخاشگری و خرده مقیاس های آن در پس آزمون درمقایسه با پیش آزمون در گروه آزمایش به لحاظ عددی کاهش قابل ملاحظه ای دارد؛ اما در پیگیری این میانگین مجددا افزایش پیدا کرده است. آنالیز واریانس برای اندازه گیری های مکرر بر داده ها مشخص کرد که اثر زمان معنادار است (0٫001>p)؛ اما اثر گروه معنادار نیست؛ این امر موید آن بود که مداخله دل بستگی محور فرزنددرمانی در مادران دارای کودک پرخاشگر اثر ماندگار و طولانی مدت ندارد.

براساس یافته های این پژوهش آموزش مداخله دل بستگی محور می تواند به عنوان روشی کارآمد جهت کاهش پرخاشگری کودکان استفاده شود.