بررسی اثربخشی آموزش گروهی خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

وجودنداشتن فراگیری آموزش های مناسب درخصوص خودمراقبتی می تواند فرایند مراقبت و درمان بیماران دیابتی نوع دو را تحت تاثیر قرار دهد. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود.

روش بررسی: 

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز درمانی جزیره کیش در سال 1398 تشکیل دادند. نمونه پژوهش 40 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بودند که در آن افراد واجد شرایط داوطلب به صورت دردسترس انتخاب شدند و به شیوه تصادفی ساده در گروه آموزش مبتنی بر نیازهای خودمراقبتی و گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه 20 نفر). گروه ها فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (سازمان بهداشت جهانی، 1996) و مقیاس بهزیستی روان شناختی (ریف، 1989) را تکمیل کردند. آموزش خودمراقبتی در پنج جلسه 90دقیقه ای براساس بسته آموزشی فیروز و همکاران (1394) اجرا شد. از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معناداری آزمون ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

یافته ها: 

آموزش خودمراقبتی به طور معناداری منجربه بهبود کیفیت زندگی  (0٫008=p) و بهزیستی روان شناختی (0٫001>p) در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شد. همچنین در گروه آزمایش در نمره بهزیستی روان شناختی و کیفیت زندگی تفاوت معنا داری بین مراحل پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری وجود داشت (0٫001>p) و اثربخشی درمان ذهن آگاهی در مرحله پیگیری برای هر دو متغیر بهزیستی روان شناختی (0٫197=p) و کیفیت زندگی (0٫170=p) ماندگار بود. 

نتیجه گیری: 

براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش گروهی خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر است.