نقش اقامتگاه های بومگردی در توسعه گردشگری قومی در زمان بحران: مطالعه موردی استان گیلان

پاندمی کرونا در کوتاه ترین زمان تاثیرات گسترده و درازمدتی را بر زیست میلیاردها نفر در جهان گذاشته است. صنعت گردشگری یکی از مهمترین و بزرگترین کسب و کار آسیب دیده و زخمی در این فرایند بود و با توجه به سطح بسیار بالای کنش های انسانی جزو اولین صنایعی بود که تعطیلی را تجربه و آخرین صنعتی بود که به تدریج بازگشایی شد این پژوهش با رویکردی انسان شناختی و با نگاهی حساس به جنسیت به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که دلالتهای پاندمی کرونا در اکوتوریسم (به طور خاص اقامتگاه های بومگردی) چه بوده و مسئولیت اجتماعی سازمان دردوران رکود ناشی از شیوع ویروس با چه مکانیسم هایی بازنمایی و عملیاتی شده استبه منظوربه دست آوردن داده های این پژوهش معنامحور و کیفی از تکنیک اتنوگرافی مجازی استفاده شده است. در این راستا مصاحبه نیمه ساختار یافته با مدیران 15 اقامتگاه صورت گرفت و به منظور تدقیق یافته ها با مسیولین نهادهای ذیربط مصاحبه متخصص شده است.مدیران اقامتگاه های بومگردی مورد پژوهش در کنار دغدغه معاش، با اولویت قرار دادن شناساندن و ترویج شاخصه های فرهنگ و هنر بومی به بازنمایی فولکلور گیلان کمک شایانی مینمایند و فرایند یادگیری فرهنگی را در دوران تعطیلی ناشی از پاندمی کرونا به صورتی فربه تر در عرصه مجازی ادامه داده اند. به نظر می رسد مراکز بومگردی که بر مبنای مسئولیت اجتماعی سازمان عمل نمودند به صورت مستمر در سه بعد تصویرسازی ذهنی، درگیری عمیق ذهنی و تقویت وفاداری مشتریان به تولید محتوا در رسانه های مجازی اهتمام ورزیدند