مقایسه اثربخشی درمان روانپویشی کوتاه مدت و درمان مبتنی بر شفقت خود بر سلامت و توانمندی های مثبت شخصیتی در زنان خیانت دیده

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان روانپویشی کوتاه مدت و درمان مبتنی بر شفقت خود بر سلامت و توانمندی های مثبت شخصیتی در زنان خیانت دیده انجام شد.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی است و برای جمع آوری داده ها از طرح پیش آزمون-پس آزمون (سه گروهی) با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان خیانت دیده مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر تهران در سال 1399 تشکیل دادند که از بین آن ها، 60 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (هر گروه 20 نفر) و یک گروه کنترل (20 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش درمان روان پویشی فشرده و کوتاه مدت به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای و گروه آزمایش درمان مبتنی بر شفقت نیز 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل توانمندی ها و ارزش ها در عمل (پترسون و سلیگمن، 2004) بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss-v23 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس و تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام گرفت.

یافته ها نشان داد که هر دو مداخله به کار رفته در این پژوهش می توانند به طور معناداری توانمندی های مثبت شخصیتی زنان خیانت دیده را بهبود بخشند. همچنین درمان گروهی بر پایه روان پویشی کوتاه مدت و فشرده اثربخش تر از درمان گروهی مبتنی بر شفقت بر بهبود توانمندی های مثبت شخصیتی زنان خیانت دیده در پس آزمون است.

نتیجه گیری:

 بنابراین، این پژوهش ضمن تایید اثربخشی درمان روان پویشی کوتاه مدت در افزایش توانمندی مثبت شخصیتی نشان داد که درمان روان پویشی فشرده و کوتاه مدت برای زنان خیانت دیده، قابلیت کاربرد داشته و می تواند به عنوان یک مداخله روانشناختی در کنار سایر مداخلات مورد استفاده قرار گیرد.