اثر استفاده از بریس زانو مدرج بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات در افراد دارای زانو ضربدری طی راه رفتن

راه رفتن طی سال های اول زندگی فراگرفته می شود. در حدود 7 سالگی به تکامل می رسد و تا 60 سالگی در همان سطح باقی می ماند. این فعالیت تحت تاثیر عواملی مانند عارضه زانوی ضربدری قرار می گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات استفاده از بریس زانو بر فعالیت الکتریکی عضلات در افراد زانوی ضربدری طی راه رفتن بود.

15 پسر دارای زانوی ضربدری (سن: 3/026±25/03سال، قد 0/06±1/76 سانتی متر، وزن 1/10±83/53 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 3/45±30/23 کیلوگرم بر متر مربع) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. راه رفتن در دو مرحله بدون بریس زانو و با بریس زانو انجام شد. از دستگاه الکترومایوگرافی برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات استفاده شد. از آزمون تی زوجی برای تحلیل آماری استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معناداری 0/05 بود.

یافته های پژوهش حاضر نشان دهنده کاهش معنادار فعالیت الکتریکی عضله سرینی میانی در فاز های تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پاشنه از زمین بود (0/05˂P). همچنین فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی (0/001=P؛ 1/52=d)، پهن خارجی (0/009=P؛ 1/16=d) و عضله نیم وتری (0/001=P؛ 1/85=d) نیز کاهش معناداری را طی فاز اتکای راه رفتن نشان دادند.

کاهش معنادار فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسرران و سرینی میانی در افراد دارای زانوی ضربدری ممکن است با بهبود کارایی راه رفتن مرتبط باشد.