مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق

طالق یکی از عوامل ایجاد کننده آشفتگی در زندگی انسانهاست. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طالق زوجین متقاضی طالق بود.

روش پژوهش: 

برای این منظور طی یک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه 90 نفر از زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران شهر مشهد در زمستان 1397 به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 30 نفری آزمایش و گروه گواه کاربندی شدند. گروه های آزمایشی، در 12 جلسه رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و 10 جلسه پروتکل تلفیقی طرحواره درمانی مبنتی بر پذیرش و تعهد مورد آموزش قرار گرفتند در حالیکه گروه کنترل تحت هیج مداخله ای قرار نگرفتد. هر سه گروه مقیاس میل به طلاق را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در کاهش میل به طالق زوجین به طور معناداری موثر بوده (01.0<P) اما اثربخشی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق زوجین به طور معنا داری بیشتر بود (01.0<P .)

با توجه به افزایش نرخ طالق در کشور، رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد میتواند در کاهش میل به طالق زوجین متقاضی طالق موثر باشد.