اثربخشی رویکرد رفتار درمانی دیالکتیک بر کاهش طالق عاطفی زوجین در معرض طالق

رابطه زناشویی زیربنای روابط خانوادگی و تربیت نسلهای آینده است.طلاق عاطفی یکی از مهمترین عوامل فروپاشی روابط زوجین و آسیبپ ذیری خانواده است.پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رویکرد رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش طلاق عاطفی زوجین انجام شد.

روش پژوهش:

 روش از نوع نیمه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق بودند که به دادگاه خانواده شعبه باهنر تهران در سال 1397 مراجعه کرده بودند. تعداد 24 زوج 24 نفر مرد،24 نفرزن به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و تصادفی دردوگروه آزمایش 12 زوج و کنترل 12 زوج جایگزین شدند. آزمودنیهای در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به مقیاس طلاق عاطفی گاتمن 1994 پاسخ دادند. گروه آزمایش طی 10 جلسه ی 90 دقیقه ای تحت آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک DBT قرار گرفتند. اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. داده های جمع آوریشده با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD تجزیه وتحلیل شدند.

نتایج نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیک در کاهش طالق عاطفی زوجین در معرض طالق موثر است و نتایج در مرحله پیگیری نیز پایدار بود. (05/0 <p)

رفتاردرمانی دیالکتیک یک روش موثر در افزایش کیفیت روابط زناشویی است و آن را در پیشگیری از طالق و کاهش طالق عاطفی زوجین میتوان به کاربرد.