بیان امر الهی از طریق هنر پیکرسازی در دین هنری یونانی (بر اساس پدیدارشناسی روح و درس گفتارهای زیباشناسی هگل)

هنر پیکرسازی یونانی، کامل ترین و مناسب ترین ریخت تجسمی برای بیان امر الهی در دین هنری یونانی و انواع مشابه خود در ادیان پیشین و پسین است. در پیکرسازی یونانی صورت و محتوا به صورت متعادل و در تعامل با یکدیگرند، روح و ماده هیچ یک بر دیگری چیرگی ندارد. روح (امر الهی)، منزل مناسب خویش را پیکر انسانی تشخیص می دهد و این خودآگاهی از طریق «کار» هنرمند، بیان شده و نمایان می گردد. بنابراین خدایان ایدیال و آرمانی دین هنری، که در حماسه های یونانی متولد شده بودند، در هنر پیکرسازی، صورت عینی و انضمامی یافتند. در هنر پیکرسازی یونانی، روح از توحش پیشین دست کشیده و مدنیت را مناسب آزادی کران مند خویش می یابد. بنابراین در پیکرسازی یونانی اتحادی بین خدا و انسان به دست می آید که هر یک را نیازمند دیگری می کند و انسان یونانی به خاطر رابطه حسی بی واسطه با امر الهی احساس در خانه بودن دارد. هنر پیکرسازی با همکاری معماری (معبد)، نقش بی همتایی برای تشکیل «ملت» در یونان عصر کلاسیک دارد. علاوه بر آن تن یافتگی خدا در دین هنری یونانی، زمینه را برای ظهور انسان- خدای مسیحی فراهم می آورد. با این حال هنر پیکرسازی یونانی در بیان شایسته امر الهی نابسنده است، این نابسندگی به محدویت کل هنر بر می گردد.